Bronnie Ware werkte jarenlang in de palliatieve zorg.
Palliatieve zorg is de medische zorg die u krijgt als u lijdt aan ernstige en vaak terminale ziekten.
Ze bracht veel tijd door met mensen in de laatste drie tot twaalf weken van hun leven.
En het is door die ervaring dat ze een geweldig boek schreef, genaamd De top vijf van spijt van stervenden. (Het boek is ontstaan als deze blogpost)
De vijf spijtpunten zijn:
- Ik wou dat ik de moed had gehad om een leven te leiden dat trouw was aan mezelf, en niet aan het leven dat anderen van mij verwachtten.
- Ik wou dat ik niet zo hard had gewerkt.
- Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
- Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden.
- Ik wou dat ik mezelf gelukkiger had laten zijn.
Een rode draad onder deze vijf spijtbetuigingen was hoe vaak hebben we ons eenvoudigweg aangepast aan onze perceptie van de verwachtingen van de samenleving.
Het is heel gemakkelijk om in ‘oude patronen en gewoonten’ te vervallen. Te hard werken, te serieus zijn, geen frivole dingen doen, je gezicht afzetten, enz.
De samenleving is uitzonderlijk in het stimuleren van conformiteit en wij accepteren dit omdat “het valt wel mee.”
Dit is wat bekend staat als de bèta-regio en soms lopen we daar vast... voor de rest van ons leven.
Hier is wat het is, hoe je het kunt identificeren en hoe je het kunt uitbreken:
Inhoudsopgave
- Wat is de regio-bèta-paradox?
- Bètaregio's identificeren
- "Het valt wel mee"
Wat is de regio-bèta-paradox?
Als je een kilometer moet reizen, zul je die waarschijnlijk lopen.
Als je twee mijl moet reizen, zul je deze waarschijnlijk fietsen.
Normaal gesproken duurt het langer om twee mijl af te leggen dan om één mijl af te leggen... maar omdat je één mijl loopt in plaats van twee mijl fietst, duurt het langer om de ene kilometer af te leggen.
De paradox is dat als je simpelweg de kortere afstand had gefietst, deze sneller zou zijn geweest. Maar misschien heb je geen zin om een kilometer te fietsen (waar laat je je fiets achter? zal het daar veilig zijn? zijn de wegen veilig?) maar drie kilometer is te ver om te lopen, dus je wordt gedwongen die problemen op te lossen, reëel of ingebeeld.
De term werd voor het eerst geïllustreerd door Daniël Gilbert, hoogleraar psychologie aan de Harvard University en auteur van Stumbling on Happiness, in een artikel met de titel De bijzondere levensduur van dingen die niet zo slecht zijn.
Het basisconcept is dat als iets niet zo erg is, we het veel langer verdragen dan nodig is.
Een zeurende blessure, een milde verkoudheid, een niet geheel ideale relatie – als ze iets erger zouden zijn, zouden we de blessure kunnen laten onderzoeken, verkoudheidsmedicijnen nemen of het uitmaken met die persoon.
Als het ernstig genoeg is, nemen we het serieus en kunnen we het sneller oplossen.
Bètaregio's identificeren
OK - de bètagebieden zijn die momenten waarop we een milde irriterende stof langer verdragen dan we een ernstiger irriterend middel zouden hebben getolereerd. We lopen nog steeds terwijl we een fiets hadden kunnen nemen.
Er zijn momenten in uw leven dat u zich in een bètaregio bevindt en deze niet herkent.
Als je een kikker in een pot steekt en hem langzaam genoeg opwarmt, kookt hij dood. Als je de kikker in kokend water legt, springt hij eruit. (ondanks dat dit een veelgebruikte zin is, is het volkomen onjuist... de kikker zal vertrekken voordat hij doodkookt)
Hoewel je zou kunnen zeggen dat je baan je doodt, is het nooit letterlijk je dood. Het doodt je gewoon langzaam.
De manier waarop ik bètaregio's probeer te identificeren, omvat twee vragen:
- Geniet ik van de tijd die ik hier doorbreng? – Dit kan verwijzen naar het letterlijk genieten van uw werkverantwoordelijkheden, maar het kan ook betekenen dat u het leuk vindt om te leren, te groeien en beter te worden in uw werk.
- Als ik er nu niet van geniet, is dit daar dan een voorbeeld van? Type-2-plezier? – Dit heeft betrekking op het feit dat u op dit moment misschien niet van uw werk geniet, maar dat u daarna terug kunt kijken en de waarde kunt zien van wat u hebt gedaan. Je ziet het doel van de tijd die je erin steekt.
En ik evalueer opnieuw bij elke opmerkelijke mijlpaal. En er is geen regel voor wat als een mijlpaal wordt beschouwd, behalve dat uw jaarlijkse prestatiebeoordeling een mijlpaal moet zijn.
Hier kun je aan het eind van een project over nadenken. Of wanneer een ander teamlid vertrekt. Of bij uw volgende betaalperiode. Het maakt niet uit, je kunt dit niet te vaak opnieuw evalueren. Je wilt de temperatuur van het water controleren voordat je dood kookt.
Je carriere
Er zullen momenten in je carrière zijn waarop dingen slecht gaan. Het kunnen lange uren zijn, sprints, vreselijke bazen, enz. Maar je kunt jezelf afvragen: als je niet geniet van de tijd dat je daar bent, kun je er daarna maar beter iets heel goeds uit halen.
- De belofte van een promotie? (geen geweldige stimulans, maar wel een redelijke).
- Ontwikkelt u waardevolle beroepsvaardigheden?
- Vind je de baan verder leuk, maar heb je een hekel aan de huidige situatie?
Dit zijn allemaal gevallen waarin je moet nadenken of je je in een bètaregio bevindt.
Als je niets nieuws leert, daag je jezelf niet uit, en het leven is prima, maar je baas is een beetje een eikel en ze spelen favorieten met andere werknemers, waardoor ze betere diensten krijgen... tenzij je er iets goeds uit haalt, wordt het tijd naar ten minste kijk ergens anders.
Uw investeringen
Werkt u samen met een beleggingsadviseur en weet u niet precies hoe goed deze zijn? Heb je het gevoel dat je ze elk jaar betaalt, maar weet je niet zeker wat je eruit haalt?
Tenzij u veel vertrouwen in uw adviseur heeft, omdat u een goede geschiedenis of relatie heeft en uw vertrouwen kwantitatief kunt ondersteunen, is het tijd om een alternatief te overwegen.
Als u iemand, die uw situatie nauwelijks kent, een vergoeding van 1% van het beheerd vermogen betaalt om uw geld rond een aantal eigen beleggingsfondsen te verdelen... dat is een bètaregio. Je krijgt niet waar voor je geld, ook al heb je niet het gevoel dat het je veel kost. (Misschien vind je het ook schokkend hoeveel kosten belangrijk zijn bij beleggen)
En die bètaregio kan in de loop van een leven een fortuin kosten.
"Het valt wel mee"
Mensen beslissen vaak op basis van gevoelens en emoties, en proberen die beslissing vervolgens te onderbouwen met harde gegevens.
Het is moeilijk om kwantitatief gebieden van je leven te identificeren waar je je in de bètaregio bevindt.
ik vind dat Hel ja of nee is een goede manier om over dit soort dingen na te denken. Het verwijst naar het raamwerk van Derek Sivers om te beslissen of je iets moet doen – als het geen “HELL YEAH!” dan is het een nee.
Voor het identificeren van bètaregio's denk ik dat het een nuttig raamwerk is. Als je ergens niet enthousiast over bent, bevindt je je misschien in de bètaregio. Misschien moet je iets veranderen.
Bovendien, als iets vervelend is, maar “het is niet zo erg”, is dat een andere sterke indicator.
Verdraag de bètaregio niet simpelweg omdat het niet erg genoeg is om aan te pakken, anders zul je er later spijt van krijgen.